თსუ – კრიტიკის ობიექტი

ქართულ ბლოგსფეროში თითქმის ყველა სტუდენტის ბლოგზე წააწყდებით სტატიას, სადაც გაფაციცებული მსჯელობა მიდის საკუთარ უნივერსიტეტზე. მათ შორის ბლოგერ-სტუდენტების მთავარი ობიექტია თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი, რომელიც მეტწილად კრიტიკის ქარცეცხლშია გახვეული. ალბათ უფრო ადვილია აკრიტიკო ან პირიქით მართლაც ხდება რაღაც ისეთი, რაც მათ აიძულებთ წერონ იმ უარყოფით მხარეებზე, რაც სწავლის პერიოდში დაბრკოლებად ექცევათ და მათივე თქმით სრულყოფილი განათლების მიღებაში მთავარი წინაღობის როლს თამაშობს.

მე პირადად ერთ საინტერესო ტენდეციას დავაკვირდი. ასეთი სახის სტატიები გამოცდების პერიოდში უფრო იმრავლებს ხოლმე და მთელი კრიტიკული ელფერით ედება სტუდენტურ ბლოგებს. არ ვიცი ეს რას მივაწერო: გამოცდების დეპრესიულ პერიოდს, ქულებით უკმაყოფილო სტუდენტების რეაქციას თუ წრფელ გულისტკივილს საკუთარი უნივერსიტეტის პრობლემებისადმი. რათქმაუნდა სამივე კატეგორიის ადამიანებს წააწყდებით, რომლებიც ზოგჯერ სიზუსტით და მთელი რიგი რეალური პრობლემების აღწერით შემოიფარგლებიან, ზოგჯერ კი გადამლაშებული სარკაზმით, საკუთარ თავს მსხვერპლის როლში წარმოგვიდგენენ და  უცოდინარობასაც კი უნივერსიტეტს მიაწერენ.

დაბნეული პირველკურსელი თსუ-ში

დღეს 4 ოქტომბერია, ანუ სულ რაღაც ერთი დღეა, რაც ჩემდა საბედნიეროდ თუ საუბედოროდ(ამას დრო გვიჩვენებს) დაიწყო სწავლა, მაგრამ ერთი განსხვავებით, ამჟამად არა სკოლაში, არამედ უკვე უნივერსიტეტში ვაგვიანებ.

პირველმა დღემ საკმაოდ ნორმალურად ჩაიარა თუ არ ჩავთვლით სტუდენტების მიერ მოწყობილ აქციას, რომელმაც ჩემზე ცუდათ იმოქმედა, უფროსწორად დამაფიქრა იმ არჩევენაზე, რომელიც რამდენიმე თვის წინ მივიღე.  ეს არჩევანი კი უნივერსიტეტის შერჩევას ეხება. (ვიდეო ნახეთ აქ)

ამ თემაზე ბევრს არ ვილაპარაკებ, რადგან თსუ-ში სულ 2 დღის მისული ვარ და სიმართლე  გითხრათ პირველი შთაბეჭდილებები საკმაოდ კარგია, ვფიქრობ თავისუფლად შევძლებ სწავლას.
სხვის აზრს კი ნამდვილად არ მოვიხვევ თავზე, მირჩევნია მე თვითონ აღმოვაჩინო ხარვეზები, რათქმაუნდა თუ ის არსებობს, ვიდრე ვიღაცის ბლუდუნს მოვუსმინო, რომელიც შეიძლება საფუძველმოკლებულია.

ხმლიანი ბერი და ანტი ქრისტე

დილის 8 საათია…. მაღვიძარა გამალებით რეკავს და მატყობინებს, რომ დამთავრდა წუთები ნეტარებისა…

ვახელ თვალებს და ოთახში გაკვირვებული მზერით ვიყურები, ვიხსენებ თუ რა მიზეზი ჰქონდა ამ თავხედ არსებას, რომ ასე უტიფრად შეძლო ჩემი გაღვიძება.

მახსენდება…
დღეს ხომ თბილისში უნდა წავიდე, აწ უკვე ჩემს უნივიერსიტეტში, რათა გავიარო რეგისტრაცია და გავხდე ოფიციალური სტუდენტი…. მიხარია, მაგრამ მეზარება …
სიხარული სიზარმაცეზე მეტად ძლიერი აღმოჩნდა და შეძლო ჩემი ლოგინიდან წამოყენება.გავემზადე, დათქმულ ადგილას შევხვდი მეგობრებს და გავეშურეთ სადგურისკენ…სამწუხაროდ გადავწყვიტეთ, რომ მატარებლით  წავსულიყავით თბილისში… ჩვენ ხომ არ ვიცოდით წინ რა ”სასიამოვნო” მგზავრობა გველოდა…

მე სტუდენტი ვარ !

რამდენი დრო, რამდენი წვალება დამჭირდა ამ სიტყვების წარმოთქმის უფლება, ერთხელ და სამუდამოდ, რომ მომეპოვებინა. და აი დადგა დღე, როდესაც მე თამამად შემიძლია ვთქვა : დიახ მე სტუდენტი ვარ და მერე რა მოხდა? მიხარია? რაიმე განსაკუთრებული გრძნობა დამეუფლა? ოხ როგორ მინდა მოგატყუოთ და გითხრათ

ოცნება, რომელიც ვიცი არასოდეს ამიხდება …..

მოკლედ ამ თამაშში ველურმა ორქიდეამ დამთაგა… ალბათ სათაურიდან გამომდინარე მიხვდით რაზე უნდა დავწერო , მაგრამ დღეს ისეთი დღეა, რომ არ შემიძლია ამ პოსტში არ მოვიხსენიო განათლების სამინისტროს ”ბრწყინვალე ” მუშაობა. გაგიკვირდებათ და ჩვენი ძვირფასი სამინისტრო ახალი ინოვაციებით გვაოცებს. ახლახანს ახალი პროგრამა დანერგეს, არ ვიცი საიდან შემოიტანეს, მაგრამ აბიტურიენტებთან დაახლოების მიზნით მათ გადაწყვიტეს ღადაობის და დაცინვის გზით მჭიდრო კავშირი დაამყარონ მათთან.

მოკლედ ჯერ იყო ამ განცხადებით დაიწყეს :
აბიტურიენტთა საყურადღებოდ! პირველადი ჩარიცხვების შედეგები, სავარაუდოდ, 15-დან 25  აგვისტომდე გახდება ცნობილი.
ჩვენც მეტი რა გვინდოდა, დავიჯერეთ და დიდი მოლოდინით ველოდებოდით ამ რიცხვს და იმედი გვქონდა 25 ში მაინც დაიდებოდა საბოლოო პასუხები, მაგრამ ნურას უკაცრავად,  ხომ უნდა განახორციელონ საკუთარი ახალი პროგრამა , რათქმაუნდა ისევ და ისევ ჩვენს თაობაზე, რომელსაც უკვე საცდელ კურდღლებად თვლიან.

ახალი ეტაპი

აი ატესტატიც ავიღე, დამთავრდა ჩემს ცხოვრებაში კიდევ ერთი ყველაზე ხანგრძლივი და საინტერესო ეტაპი, სახელად ”სკოლა”. (მაგრამ გული მწყდება, ვერცხლის მედალზე, ოქროსი მინდოდა… 🙂 მგონი დამსახურებულიც მქონდა, მაგრამ, დიდი მაგრამ.. 🙂