“უკაცრავად, მაგრამ ჩემს ონკანში ქლორიანი წყალი მოდის?”

“უკაცრავად, მაგრამ ჩემს ონკანში ქლორიანი წყალი მოდის და ეს კიდევ არაფერი, ქვიშაც მოჰყვება. ხალხს წყალი ვეღარ დაგვილევია, ეს რა ქვეყანაა.”

“ჩემს უბანში კი წყალი ისევ გაითიშა. არა, ამის მოთმენა წარმოუდგენელია. განა შეიძლება, წვიმიანი ამინდი გახდეს წყლის შეწყვეტის მიზეზი?”

 

ეს და სხვა მრავალი მიზეზი, ხშირად, თქვენი მხრიდან კომპანია GWP-ის „კეთილად“ მოხსენიების საბაბი ხდება. მთავარი ხომ ერთია, მოდის თუ არა ჩვენს ონკანში წყალი და სულაც არ გვაღელვებს, ვინ არის რეალურად ამაზე პასუხისმგებელი ან რა ხდება, თუნდაც, წყლის დროებითი შეწყვეტის მიზეზი?

მე ვინ ვარ? მე თქვენნაირი მომხარებელი ვარ, მეც თქვენსავით მაწუხებს წყლის ხარისხი და მისი უწყვეტი დინება ჩემს ონკანში. ხო, ვაღიარებ, ალბათ, მეც ხშირად გამომიხატავს პროტესტი, თუნდაც, სოციალურ ქსელში GWP-ის წინააღმდეგ. თუმცა, ეს მაშინ, როცა ჯერ კიდევ არაფერი ვიცოდი.

12 ივლისს წყალმა ბუნდოვანი მხარეები ჩამორეცხა და სიმართლეც გამოააშკარავა. სწორედ ამ დღეს მოეწყო ბლოგერების ტური ყველა იმ წერტილში, საიდანაც თბილისის და მისი შემოგარენის მოსახლეობას სასმელი წყალი მიეწოდება.

ათვლის წერტილი ღრმა ღელის წყალსადენი გახდა, რომელიც არაგვისა და ჟინვალის წყლებით მარაგდება.

და პასუხი კითხვაზე: რატომ ხდება ძლიერი წვიმა წყლის მიწოდების შეფერხების მიზეზი ?

მაგალითად, თუ არაგვის ხეობაში ძლიერი წვიმაა, ეს იწვევს მდინარის დაბინძურებას, რომლითაც ღრმა ღელის წყალსაცავი მარაგდება, შესაბამისად, ასეთ წყალს სტანდარტებთან მისაახლოებლად უფრო ხანგრძლივი პროცედურის გავლა სჭირდება, რაც, ზოგ შემთხვევაში, მოკლე დროით, წყლის მიწოდების შეფერხების მიზეზი ხდება. კომპანია GWP-ის პოლიტიკა ხომ ასეთია: სჯობს, მიწოდება შეაფერხო, ვიდრე მოსახლეობას არასტანდარტული წყალი მიაწოდო.

ლაბორატორია, სტერილური ხალათები და ჩვენი სასმელი წყლის სათავესთან სიახლოვე განსაკუთრებულად საინტერესო გამოდგა. აღმოჩნდა, რომ წყლის ხარისხის შემოწმება 24 საათის განმავლობაში უწყვეტ რეჟიმში მიმდინარეობს, რაც კიდევ ერთხელ გვარწმუნებს სასიცოცხლო სითხის სანდოობაში.

და პასუხი კითხვაზე: ჩვენს ონკანში რატომ მოდის თეთრი შეფერილობის წყალი? განა ეს ქლორია ?

არა, რა თქმა უნდა, არანაირი ქლორი. ეს უბრალოდ გამოწვეულია წყლის ძლიერი ნაკადით და ჟანგბადის მოლეკულებით, რომელიც წყალს თეთრ შეფერილობას აძლევს. ნუ შეგეშინდებათ, ქლორის შემცველობა წყალში 40 წუთში ერთხელ მოწმდება.

„წყლის მუდმივი კონტროლი თქვენი ჯანმრთელობის უტყვი გარანტიაა, ეს GWP-ის უცვლელი პოლიტიკაა.”

და პასუხი კითხვაზე: რატომ მოდის ჩემს ონკანში ქვიშიანი წყალი ?

მაშინ, როდესაც ხდება წყალსადენი მილის გამოცვლა, რეაბილიტაცია ან სულაც საჭიროა მისი გაწმენდა, რაც ქვიშის მეშვეობით ხდება, შესაძლებელია, სასმელ წყალს მცირე ხნით ეს უკანასკნელი მოსდევდეს, რომელიც სრულიად უსაფრთხოა თქვენი ჯანმრთელობისათვის.

ტური ბუნებრივია ღრმა ღელის წყალსაცავთან არ დამთავრებულა, ლაბორატორიის შემდეგ ჩვენ ნატახტრის წყალსადენსა და ჟინვალის წყალსაცავს მივადექით. გაკვირვება ისტორიული ფაქტების მოსმენით კიდევ უფრო გაღრმავდა. ჯერ კიდევ მე-20 საუკუნის დასაწყისში აშენებული სასიცოცხლო სითხის სათავეები, დღესაც იგივე შემართებით აწვდიან მოსახლეობას სასმელ წყალს.

მაგრამ ტურის მთავარი მიზანი მხოლოდ ისტორული ფაქტების მოსმენა არ ყოფილა. მიზანი იყო ერთი – დაიჯერე ის, რაც რეალურია, ქართული წყალი ხომ უნიკალურია.

ასე რომ, რჩევა, დაფიქრდი, სანამ წყალს დალევ, ამ შემთხვევაში სრულიად უადგილოა. 

და მაინც დაგრჩათ კითხვები? არ მესმის, პასუხი ხომ თქვენს ონკანებში მოედინება. დალიე წყალი და შეიგრძენი მისი ხარისხი!

პ.ს.

პოსტის დასასრული. ცხელა, დროა, წყალი დავლიოთ!

 

გიორგი ურუშაძე

ფოტოკოლაჟი

 

საპარლამენტო შიმშილის თამაშები

პოლიტიკური კატა–თაგვობანა სცილდება პარლამენტის “სოლიდურ” საზღვრებს და კომიკურ ელფერს იძენს.  სკამებზე მონადირე “პატრიოტები” ტრიბუნას იყენებენ, არა ქვეყნისათვის მნიშვნელოვან საკითხებზე მსჯელობისათვის, არამედ პირად მტრობაზე დამაყრებული საკითხების განხილვისათვის.  თუმცა, ყველაფერს გაგებით უნდა მოვეკიდოთ. დავაცადოთ, ჯერ კარგად მოიფხანონ ენები და ჩაალპონ ერთმანეთი პოლიტიკურ ჭაობში და მერე იქნებ ხალხისთვისაც მოიცალოს, რომელიმე მხარემ – პოზიციამ თუ ოპოზიციამ.

დღევანდელი საპარლამენტო დებატები მაძლევს იმის ფიქრის საშუალებას, რომ ჯერ  კიდევ კარგა ხანი მოგვიწევს გამგებიანი ძიებისა და დეიდების როლის მორგება. ჯერ კიდევ წინაა ოცნებების ასრულებით გამოწვეული ნეტარება.

კოჰაბიტაცია – ამ სიტყვის პანიკურმა გამოძახილმა და მისმა მუდმივმა გამეორებამ პოლიტიკური ოპონენტების მიერ, მოგვცა მხოლოდ და მხოლოდ ახალი  ფრანგული სიტყვა ქართულ ლექსიკაში. თანამშრომლობა არ შედგა და ალბათ არც შედგება თუ იგივე ტემპებით გაგრძელდა ქვეყნის “განვითარებაზე” ზრუნვა.

ჩვენ არ გვყვავს პოლიტიკოსები, ჩვენ გვყვავს შოუმენები. რომელთა ადგილი Comedy TV –ზე უფროა, ვიდრე პარლამენტში. როგორ შეიძლება სერიოზულად აღიქვა მათი გამოსვლა, როცა ისინი საუბრობენ ერთმანეთზე და არა ქვეყანაზე და ხალხზე.

ისინის საუბრობენ ერთამანეთის მიმართ ზეწოლაზე. ისინი საუბრობენ დაპირებებზე. მაგრამ ისინი არ საუბრობენ შედეგებზე, განსახორციელებელ ნაბიჯებზე.  პოზიციის მთავარი თავდაცვითი არგუმენტია 1 ოქტომბერს განხორციელებული ხალხის ნების გამოვლინება და მათი გამარჯვება. მაგრამ, მათ ავიწდყებათ, რომ სწორედ ეს ხალხი აკვირდება მათ მიერ განხორციელებულ ნაბიჯებს და სწორედ ამ ხალხს შეუძლია შეცვალოს მთავრობა, ისევე როგორც ეს ოქტომბერში გააკეთა.

Adress – იშოპინგე 1 ლარად

საქართველოში არც თუ ისე ხშირი მოვლენაა, სამოსის ბიზნესში მომხმარებლების განებივრება, სხვადასხვა აქციებით. არის სადღესასწაულო ფასაკლებები, მაგრამ არც თუ ისე ხშირად და თანაც შედარებით დაბალპროცენტიანი. Adress-მა კი ბაზარზე სიახლე შემოიტანა. კომპანია, რომელიც საკუთარ ქსელში 7 მაღაზიას აერთიანებს: 1)123 – პეკინის 11;  2)Etam – პეკინის 5, ჭავჭავაძის 16  3)Promod- პეკინის 5;  4)DPAM – ჭავჭავაძის 12;  5)Celio – პეკინის 5;  6)Tom Tailor – პეკინის 5;  7)Gerry Weber – პეკინის 23, იწყებს აქციას – “ნებისმიერი შენაძენი 1 ლარად”.

გრანდიოზული აქციის არსი შემდეგში მდგომარეობს: ყოველი მეხუთე მყიდველი, არა რომელიმე ერთეული მაღაზიის მეხუთე, არამედ Adress-ის ქსელში მეხუთე მომხმარებელი ხდება აქციის გაამრჯვებული და 1000 ლარამდე ღირებულების პროდუქციას იღებს მხოლოდ 1 ლარად. დიახ, არ მოგესმათ. ეს არ არის კლიენტების მოტყუებისათვის განკუთვნილი ფანდი, ეს რეალობაა, რომელიც ისედაც სასიამოვნო პროცესს – შოპინგს, ორმაგად საინტერესოს და სახალისოს ხდის. აქცია Adress-ის 5 წლის თავს ეხმაურება.

მაღაზიები გათვლილია ყველა გემოვნების, ასაკისა და ორივე სქესის წარმომადგენლებისათვის. ამიტომ თქვენ არ იზღუდებით. 12-დან 21 დეკემბრის ჩათვლით შოპინგობთ მხოლოდ 1 ლარად.

Adress-ის აქციამ მთელი თბილისი მოიცვა, ცნობისმოყვარე თვალები მაღაზიის ვიტრინებს დაკვირებით უყურებს და ვერ გაურკვევია, შევიდეს თუ არა. ფიქრობს, იქნებ მატყუებენ, ვინ რას მოგვაგებინებსო. მაგრამ გეტყვით, რომ ეს, ასე არაა. შედით, იყიდეთ და გახდით შემდეგი იღბლიანი. ამ დროსათვის ქსელს, 30-ზე მეტი გამარჯვებული ჰყავს. ვინ იცის, იქნებ შემდეგი, შენ ხარ.

გამარჯვებულს სპეციალური პროგრამა ავლენს, რომელიც საერთოა Adress-ის შვიდივე მაღაზისაათვის. ნებისმიერ მაღაზიაში ნივთის შეძენისას, ჩვეულებრივ იხდით ფულს, ელოდებით ჩეკს, რომელზეც გამარჯვების შემთხვევაში ეწერება – გილოცავთ, ჯამი – 1 ლარი.

მაღაზია: Celio გამარჯვებული: ლიკა ქარდავა შეიძინა 249 ლარიანი მანტო და 79 ლარიანი პერანგი 1 ლარად!

მაღაზია: სელიო გამარჯვებული: ლევან მუმლაძე შეიძინა 119 ლარიანი პერანგი 1 ლარად!

მაღაზია : DPAM გამარჯვებული: დალი მიქელაძე შეიძინა ქურთუკი, ქუდი და შარფი 1 ლარად!

მაღაზია :1.2.3 გამარჯვებული: დარეჯან კაიშაური შეიძინა 278 ლარის ღირებულების ბლუზა და ბეწვის შარფი 1 ლარად!

მაღაზია: Celio გამარჯვებული: გიორგი ყურაშვილი შეიძინა 289 ლარიანი ქურთუკი 1 ლარად!

მაღაზია: Etam გამარჯვებული: ლევან ჩხაიძე შეიძინა 139 ლარიანი პიჟამოს სამეული 1 ლარად!

მაღაზია: Tom Tailor გამარჯვებული: მაგდა ქუთათელაძე შეიძინა 305 ლარიანი ქურთუკი 1 ლარად

როგორ გავბრუვდეთ ლეგალური ნარკოტიკით

ქართულ მედია სივრცე ჟურნალ-გაზეთების ნაკლებობას ნამდვილად არ უჩივის. მრავლადაა მარგალიტებიც, რომლებიც თავს ობიექტური მედიის მექად ასაღებენ და “კომპეტენტური” სტატიებით ცდილობენ საზოგადოებრივი აზრის ფორმირებას. მათ ავიწყდებათ რომ ჟურნალისტის პირდაპირი მოვალეობა სიმართლის თქმა და საზოგადოებისათვის სწორი გზავნილის მიწოდებაა. თუმცა ჟურნალისტებს უჭირთ ზღვარის გავლება ობიექტურ რეალობასა და პირად დამოკიდებულებას შორის. ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული ქართული ტაბლოდი “კვირის პალიტრა” შედარებით დაბალანსებულ მედია საშუალებად ითვლება. რაც სამწუხარო ფაქტი უფროა, ვიდრე სასიხარულო. ამ გაზეთის კითხვისას, მე როგორც რიგით მოქალაქეს მიჩნდება განცდა, თითქოს ვკითხულობ ბლოგერის ჩანაწერებს, რომელიც პირადი მოსაზრებებით ავიწროებს სტატიის ღირებულებას.. ბუნებრივია, ეს არ ეხება ყველა პუბლიკაციას.
10 სექტემბრის “კვირის პალიტრის” რუბრიკა პოლიტიკას თუ გადახედავთ აღმოაჩენთ სტატიას, რომელიც გიგი უგულავას განიხილავს დამამცირებელ კონტექსტში.
მეტი თვალსაჩინოებისათვის შემოგთავაზებთ ამონარიდებს, სტატიიდან:
“გიგი ბატონო, ცოტა ხნის წინ პრემიერ-მინისტრს მიმართე, გირჩევთ, დამაკავოთო. ამბობენ, მაგ დროს “ნიჩურტა” ჰქონდაო და მართალია?”
“ამ საუბარში ჩამოგვაღამდა და წავიდა თავის გზით ჩემი სტუმარი. იმედია, უკმაყოფილო არ იქნებოდა. მართალია, სტრიპტიზიორები ვერ დავახვედრე, მაგრამ კარგი ქართული სიტყვითა და წითელი ღვინით კი გავუმასპინძლდი.”
დიდი ხანია ვფიქრობ და”ქალაქის მერს ხომ არ სჯობს “ქალაქის დარეჯანი” ან “ქალაქის მარო” ეწოდოს? სხვა თუ არაფერი, ქართულად მაინც ჟღერს.

სიმართლე გითხრათ ირონიით გაჯერებული სტატიების წერა მეც სიამოვნებას მანიჭებს, თანაც მაშინ როცა ჩემ სიმართლეში დარწმუნებული ვარ, მაგრამ ეს არ ნიშნავს დავივიწყო მარტივი ჭეშმარიტება – მე ვარ ჟურნალისტი, მე ავსახავ რეალობას და არა ყურმოკრულ ამბებს. ჩემი პირადი შეხედულების დაფიქსირება თავისუფლად შემიძლია სოციალურ ქსელში ან საკუთარ ბლოგზე. საზოგადეობას კი უნდა მიეცეს საშუალება თვითონ გამოიტანოს დასკვნა. სწორედ ამიტომ ნუ გავხდებით უნებლიე ლეგალური ნარკოტიკების მსხვერპლი და ერთხელ და სამუდამოდ ჩვენივე ქმედებებით ხელი შევუწყოთ თავისუფალი, ობიექტური, კრიტიკულ აზროვნებაზე დამყარებული მედიის განვითარებას.

მე – სოციალურად აქტიური

საქართველოში ბოლო რამდენიმე წელიწადია იმატა ბლოგერების რიცხვმა და შესაბამისად საზოგადოების დინტერესებამაც სოციალური მედის ამ მიმართულების მიმართ. სხვადასხვა სახელმწიფო თუ არასახელმწიფო ორგანიზაციებიც ხშირად მიმართავენ ინფორმაციის გავრცელების ახალ, შესამჩნევად ეფექტურ საშუალებას, რაც ხშირ შემთხვევაში გამოიხატება მათ მიერ გამოცხადებული კონკურსებით ბლოგერებისათვის და ჯურნალისტებისათვის. ამერიკის შეერთებული შტატების საელჩოც არაა გამონაკლისი. მათ მიერ გამოცხადებული კონკურსები გამორჩევა საინტერესო თემატიკით და მიმზიდველი პრიზებით. ერთ-ერთი ასეთი კონკურსი, საქართველოს საპარლამენტო არჩევნების წინა პერიოდში გამოცხადდა, რომლის ფარგლებში ნებისმიერ ბლოგერს შეეძლო დაეწერა სტატია, თემაზე: რა გზით შეიძლება არჩევნებში მონაწილეობის მისაღებად მოსახლეობის წახალისება?
მიუხედავად ჩემი ნეგატიური დამოკიდებულებისა კონკურსების მიმართ, გამომდინარე საზოგადოებაში დმაკვიდრებული დოგმისა: „მე მაინც ვერ გავიმარჯვებ“ , „ყველაფერი წინასწარაა ჩაწყობილი“ გადავწყვიტე მიმეღო მონაწილეობა და გამომეცადა ჩემი ძალები.
დავწერე სტატია და გავაგზავნე მითითებულ მისამართზე. ამის შემდეგ კონკურსის მსვლელობა სრულიად გადამავიწყდა. არ ველოდი პასუხებს. წარმოუდგენლად მიმაჩნდა საკუთარი თავის გაამრჯვებულთა სიაში ამოკითხვა. არა იმიტომ, რომ ზედმეტად თავმდაბალი ადამიანი ვარ, ან ცუდი წარმოდგენა მაქვს საკუთარ შესაძლებლობებზე, არამედ იმიტომ რომ ძნელია წარმოიდგინო საკუთარი თავი ასეთი კონკურსის გამარჯვებულის ამპლუაში. თუმცა, შეუძლებელი არაფერია.
ამერიკაში საპრეზიდენტო არჩევნების გამოცხადებამდე რამდენიმე დღით ადრე ჩემს ტელეფონზე გაისმა ზარი, რომელმაც მაუწყა, რომ მე – ადამიანს, რომელსაც თავი უიღბლოთა სიის მოწინავე რიგებში წარმოედგინა, აღმოაჩინა რომ, სწორედ ის გახდა კონკურსის გაამრჯვებული. ემოციები ორმაგად გამძაფრდა როდესაც გავიგე, რომ საჩუქარს ამერიკის შეერთებული შტატების ელჩი რიჩარდ ნორლანდი გადმომცემდა და ეს საჩუქარი ipad 2 იქნებოდა. ხო, ამ დროს – ცხოვრება მშვენიერია.
საჩუქრის გადმოცემის დღე ამერიკაში საპრეზიდენტო არჩევნების შედეგების გამოცხადებას დაამთხვიეს. იქ ობამა ზეიობდა გაამრჯვებას, აქ კი – მე.
როგორც აღმოჩნდა ეს პრიზი ჩემი წარმატების საწინდარი გახდა ბლოგ სფეროში, რადგან სულ რამოდენიმე დღის წინ კიდევ ერთ, ბლოგერთა კონკურსში გავიმარჯვე, რომელსაც საქართველოში ზიანის შემცირების ქსელი და ევროკავშირი ახორციელებდა, თემაზე: ნარკომანია, აივ-ი, შიდსი და C ჰეპატიტი. რომლის ფარგლებში რამდენიმე ბლოგერი და უკვე შემდგარი, წარმატებული ჟურნალსიტები ლოპოტაზე გავემგზავრეთ, სადაც მიმოვიხილეთ ამ თემების გაშუქების ხარისხი და მისი გადმოცემის ფორმები, რის შედეგადაც აღმოვაჩინეთ მრავალი უზუსტობა და ინფორმაციის ნაკლულობა ქართულ მედია სივრცეში.

არჩევნები – 2012

დილის 7 საათი, სოფელი დიღომი, საარჩევნო ოლქი #3,უბანი 56. არჩევნები 2012 ოფიციალურად გახსნილად ცხადდება. დილის 8 საათიდან ამომრჩეველთა ნაკადი უწყვეტად მოედინება. წელს, მათი რაოდენობა უპრეცედენტოა. ისინი ერთი მიზნის გარშემო ერთიანდებიან. ეს საკუთარი, თავისუფალი არჩევანის დაფიქსირება გახლავთ.

ჩემი მოვალეობაა პირნათლად დავაკვირდე არჩევნების მიმდინარეობის პროცესს და ვუზრუნველყო მისი გამჭირვალობა. ვფიქრობ, რთული მისიაა იმ ისტორიის გათვალისწინებით, რამაც ქართველების გონებაში ღრმა კვალი დატოვა.  მაგრამ, ჩემდა გასაკვირად, არჩევნები 2012 თითქმის იდეალურად მიმდინარეობს. არ შეინიშნება არცერთი გაყალბების მცდელობა. იგი სრულიად ჯდება განვითარებული, დემკრატიული ქვეყნების სტანდარტებში. ეს, ჩვენთვის სიახლეა.

მთელი დღის განმავლობაში საარჩევნო პროცესი მშვიდად მიმდინარეობდა, თუმცა, იყო რამდენიმე პროვოკაციის მცდელობა. კონკრეტულად, ობიექტური მედიის მექად შერაცხულმა ინფო9-ს ჟურნალისტმა სცადა საარჩევნო უბანზე არეულობის შემოტანა და ამით “გემრიელი” კადრების მოპოვება, თუმცა მისი ეს მცდლეობა კრახით დასრულდა. აღსანიშნავია ისიც, რომ “ქართულ ოცნებას” წარმომადგენლები ჰყავდა არა მარტო პარტიის სახელით, არამედ სხვადასხვა ორგანიზაციის სახელითაც. მაგალითად ” ქალი და არჩევანი”-ის წარმომადგენელი სრულებით არ მალავდა, რომ იგი პარტიული იყო და არჩევნებზე ოცნების ინტერესების დაცვას არ ერიდებოდა. სხვა ოცნების წარმომადგენლებიც ცდილობდნენ საარჩევნო პროცესში ზოგჯერ მართლაც, რომ არაფრისმთქმელი ხარვეზების აღმოჩენას და მათ გაფეტიშებას. “ქართულ ოცნებას” საკუთარი ოპერატორი ემსახურებოდა, რომელიც მთელი დღის განმავლობაში განუწყვეტლივ იღებდა. მათგან განსხვავებით, “ნაციონალური მოძრაობის” წარმომადგენლები სიმშვიდით გამოირჩეოდნენ. ალბათ, მათ ისედაც იცოდნენ ის სურათი, რაც ხმების დათვლის შემდეგ დაიხატა.

ერთი თვალის შევლებაც საკმარისი იყო საარჩევნო უბანზე,  რომ მიმხვდარიყავი თუ საით, ვის გაამრჯვებისკენ მიექანებოდა პროცესი”ქართული ოცნება” ხალხის საერთო რჩეული იყო, თუმცა არა მისი მაჟორიტარები. ისინი ხმას აძლევდნენ ბიძინა ივანიშვილს და არა მის გუნდს. ისინი დაუფარავად აღნიშნავდნენ, რომ დავით უსუფაშვილს, რომელიც საბურთალოზე იყრიდა კენჭს, არადროს არ მისცემდნენ ხმას, რომ არა ივანიშვილი.

საღამოს, 8 საათზე საარჩევნო უბანი დაიხურა და დაიწყო ხმების დათვლა. ყოველ წამს, ყურში ერთი ხმა ჩამესმოდა: “მაჟორიტარი 41, პროპორციული 41”. აქ-იქ თუ გაიგონებდი 5 იანს ან კიდევ უფრო იშვიათად სხვა ციფრს. ამ ყველაფრის ამსხაველი ვიდეო მასალაც მაქვს, მაგრამ არ ვთვლი საჭიროდ მის გამოქვეყნებას.

შუა ღამისას ხმების დათვლაც დამთავრდა. საბოლოო შედეგები კი ამ უბანზე შემდეგნაირად გამოიყურება:

საუბნო პროპორციული:

1 – “კახა კუკავა – თავისუფალი საქართველო” -2
4- “ეროვნულ-დემოკრატიული პარტია” – 1
5- “ერთიანი ნაციონალური მოძრაობა” – 129
9- “სამართლიანი საქართველოსათვის” – 1
10- “გიორგი თარგამაძე – ქრისტიან-დემოკრატიული გაერთიანება” -9
17- “სახალხო მოძრაობა” – 0
19- “თავისფულება-ზვიად გამსახურდიას გზა” – 0
23 -“ჯონდი ბაღათურია-ქართული დასი” – 15
24 ” ახალი მემარჯვენეები” – 1
26 – “სახალხო პარტია” – 0
30- “მერაბ კოსტავას საზოგადოება” – 1
35- “მომავალი საქართველო” – 0
36 – “საქართელოს მშრომელთა საბჭო” -0
38 – “შალვა ნათელაშვილი-საქართველოს ლეიბორისტული პარტია” -9
40- “საქართველოს სპორტსმენთა კავშირი” – 1
41 – ბიძინა ივანიშვილი -ქართული ოცნება” – 918

საუბნო მაჟორიტარული:

1 -ნანა დევდარიანი -4
4 –  გურამ ჩახვაძე – 0
5 – ანდრია ურუშაძე – 128
10 – ნოდარ სარჯველაძე -10
23 -ჯონდო ბაღათურია – 128
24 -მამუკა კაციტაძე – 1
30 -გიორგი ლილუაშვილი – 2
36 – ამირან ლუაშვილი – 0
38 – სიმონ პეტრიაშვილი- 7
41- დავით უსუფაშვილი – 802

ახლა, მხოლოდ ერთი რამ დაგვრჩენია. ძალიან კარგად გავაანალიზოთ დღევანდელი რეალობა და სწორი ნაბიჯები გადავდგათ. “რუსთავი 2”-თან მომხდარი ფაქტი სრულებით არ გვაუწყებს დემოკრატიის ზეიმს. ასე რომ წინ დიდი სამუშაო ელის ახლად არჩეულ ხელისუფლებას. მათ, ჩვენი იმედები, უნდა გაამართლონ.

პირველი სამუშაო დღე, ანუ რეალობასთან კიდევ უფრო ახლოს

სპეციალურად ვცვლი ქუჩის სახელწოდებას და ადამიანთა სახელებს. კონფიდენციალურობის დაცვის მიზნით. რა იცი, რა ხდება…. 

დღეს “სტუდენტური საზაფულო სამუშაოები” იმ ფაზაში შევიდა, როდესაც უკვე აქტიურად დავიწყეთ ჩვენი მოვალეობების შესრულება. თავიდანვე ვიცოდი, რომ მუშაობის პროცესი საინტერესო და მძიმე იქნებოდა. მე ხომ გორის მოსახლეობის სახლის კარები თამამად უნდა შევაღო და ლაღად გამოვიკითხო მათი სოციალურ–ეკონომიკური მდგომარეობა, ავღწერო მათი საბინაო პირობები.  არა მარტო ჩავინიშნო მათი პასუხები, არამედ ადამიანურად მივუდგე თითოეულ მათგანს და მხოლოდ სამუშაოს შესრულების სურვილის გამო არ გავაკეთო ჩემი საქმე.

დილის 11 საათი იყო, როდესაც მე და ჩემი მეწყვილე სამუშაო ადგილიდან დავიძარით და კომბინატისკენ მიმავალ გზას ფეხით გავუყევით. სიცხის მიუხედავად  წინ მივიწევდით, მზის მცხუნვარე ენერგიას ჩვენი ენთუზიაზმით ვახშობდით და პირველი დანიშნულების წერტილისაკენ გზას ვიკვალავდით.  რამოდენიმე წუთი მხოლოდ იმის გარკვევას მოვანდომეთ, თუ სად იყო მშვიდობის ქუჩის მეორე ჩიხი. ათვლის წერტილის პოვნის შემდეგ კი დადგა დრო დაგვეზარებინა კარზე და პირველი ოჯახი გამოგვეკითხა. კარზე პირველი დაკაკუნების მცდელობისას სარდაფიდან ვიღაც კაცმა ომახიანად შემოგვძახა. იმდენად ომახიანად, რომ ჩემი მეწყვილე დაფრთხა და სურვილი გაუქრო შიგნით შესვლისა. მაგრამ საბოლოოდ, როგორც აღმოჩნდა ძალიან კარგ პიროვნებასთან მოვხვდით ოჯახში. იგი ზრდილობიანად დაგვთანხმდა ინტერვიუზე და სახლშიც შეგვიპატიჟა. ჩემი ყურადღება მიიპყრო ეზოში ლეკვების სიმრავლემ და იმ უბრალოებამ რაც იქ სუფევდა. არ გამკვირვებია ის პასუხებიც, რომელიც ჩვენმა რესპოდენტმა მოგვცა. ოჯახში რამდენიმე თაობა ცხოვრობდა, სულ 2 ოჯახი ერთად. ყველა მათგანი უმუშევარი იყო, არ გააჩნდა არანაირი შემოსავლის წყარო. მხოლოდ მოხუცების პენსიაზე იმყოფებოდნენ. არ ჰქონდათ ნორმალური საცხოვრებელი პირობები. მისაღები, ერთდროულად საერთო ოთახიც იყო და სამზარეულოც.  არ ჰქონდათ აბაზანა, მაგრამ ამის მიუხედავად არ წუწუნებდნენ და ბედს არ უჩივოდნენ.
მახსოვს გაუხარდა, როდესაც გაიგო ჩემი წლოვანება. გაუხარდა ალბათ იმიტომ, რომ ამ ასაკში მუშაობა კარგ ტონად ჩამითვალა. თანაც მისი შვილიც ჩემი თანატოლი უნდა იყოს.
საბოლოოდ ინტერვიუმ კარგად ჩაიარა.  ერთმანეთს წარმატება ვუსურვეთ და ჩვენ ჩვენი გზა გავაგრძელეთ. იმ დანარჩენი 4 ოჯახიდან, ვისგანაც ინტერვიუ უნდა აგვეღო 3 გან ანალოგიური სიტუაცია დაგვხდა. ყველა მათგანს უჭირდა, აწუხებდა უმუშევრობა, მაღალი ფასები, მძიმე ეკონომიკური მდგომარეობა. მათგან ერთი მოხუცი ქალი  განსაკუთრებით დამამახსოვრდა. რომელმაც საბუთებიც კი გვანახა იმის დასამტკიცებლად, რომ დიდი ხანია იბრძვის საკუთარი ბინის გასარემონტებლად გამგეობაში. მაგრამ პასუხი ისევ არ ჩანს. თურმე 2008 წლის აგვისტოს ომის დროს დაზიანებულა მისი ბინა და მას შემდეგ ოჯახის წევრებთან ერთად ავარიულ შენობაში უწევს ცხოვრება.
მე–5 რესპოდენტი რუსი ქალბატონი გამოდგა, რომელიც საკმაოდ მდიდრულ, საკუთარ ბინაში ცხოვრობდა. თავიდანვე შეეტყო, რომ არ ესიამოვნა ჩვენი მისვლა. ყოყმანის შემდეგ ჰოლში შეგვიყვანა, დაუძახა თავის შვილიშვილს, რათა მას შეევსებინებინა ჩვენთის ანკეტა. რატომღაც ეგონა, რომ რუსული არ გვესმოდა და შვილიშვილს რუსულად ეუბნეობდა: მთელი ოჯახის საიდუმლოებები გამოგვკითხეს, ყველაფერს ფარდა ახადესო …

აი, ასეთია ჩვენი ყოფა, ქართველებს საკუთარ სამშობლოში უკიდურეესად უჭირთ, მაგრამ ამის მიუხედავად არ კარგავენ ჩვეულ იმედს, მოლოდინს. რუსები კი ფუფუნებაში ცხოვრობენ და მაინც დაბღვერილი სახეებით უყურებენ სტუმარს…

დღეს, კიდევ ერთხელ დავრწმუნი თუ რაოდენ მძიმეა გორის მოსახლეობის სოციალურ–ეკონომიკური მდგომარეობა. თანაც ეს პირველი დღე იყო. დარწმუნებული ვარ წინ კიდევ უფრო მძიმე სურათების ხილვა მომიწევს.

“მე ჟურნალისტი ვარ და შენ გატყუებ”

მე ბლოგერი ვარ, მე ჟურნალისტი ვარ, მე ადამიანი ვარ, რომელიც ხალხს ატყუებს – ეს ის სიტყვებია, რომელიც ამ სფეროში მოღვაწე ადამიანთა გარკვეულ ჯგუფს ქვეტექსტად გასდევს. საქართველოს მასმედია თავის თავში აერთიანებს სწორედ ასეთ ჟურნალისტთა ერთობლიობას. სპეციალურად არ ვეხები ბლოგერებს, რადგან მათ სრული თავისუფლება აქვთ, ისევე, როგორც ჟურნალისტებს, მაგრამ მათგან განსხვავებით ისინი არ არიან “ვალდებულები” დაიცვან პროფესიული ეთიკა, რომელიც დიდი ხანია ყველამ მიივიწყა.
მათ ძალიან ადვილად შეუძლიათ წერონ ყველაფერზე ფაქტების გარეშე. ეს ხომ ძალიან მარტივია, თანაც მაშინ როდესაც ამაში ფულს გიხდიან. ჟურნალისტის დანიშნულებაც ხომ სწორედ ესაა, მოატყუო საზოგადოება და ეს ისევ მათვისდა სასიკეთოდ. ვითომ, რატომ უნდა დაუმძიმო გული საცოდავ ხალხს მწარე რეალობით.

პოლიტიკურ ლაბირინთში 3 ანუ ქართული ოცნება

ეს ბოლო ხანებია ჩემ თავს ვატყობ ოპოზიციური ვაქცინის მორიგი “მსხვერპლი” გავხდი.
უფრო სწორად სიმართლეს ყოველთვის ვხედავდი, მაგრამ სუბიექტური მიზეზების გამო, საჯაროდ არ ვაცხადებდი. დღევანდელი პოლიტიკური სიტუაცია კი ყველა ჩვენთაგანისთვის დამთრგუნველია. ვფიქრობ, საზოგადოების უდიდესმა ნაწილმა არც იცის რა უნდა და ბრმად მიჰყვება იმ გზას, რომელიც მათი აზრით გარკვეულ სარგებელს მაინც მოუტანს. პრინციპში, ქართველებს ეს ჩვევა ტრადიციად გვექცა. ადვილია მძიმე მდგომარეობაში ვინმეს მიეკედლო და ხშირად გაუზრებლადაც კი გადადგა ის ნაბიჯი, რომლის შედეგიც ნამდვილად არ იქნება სახარბიელო.

სპარსული ახალი წელი თბილისში

ბლოგის მკითხველებისათვის ჩემ პროფესიასთან დაკავშირებული პოსტები აღარ უნდა იყოს უცხო, რადგან ბოლო პერიოდის განმავლობაში საკმაოდ ბევრი სტატია გამოვაქვეყნე აღმოსავლეთმცოდნეობაზე და ზოგადად აღმოსავლურ ტრადიციებსა თუ კულტურაზე.

ამჯერად მინდა შევეხო – ნოვრუზობას, ეგრეთწოდებულ –  სპარსულ ახალ წელს. რომელიც სულ რაღაც 6 დღის წინ აღინიშნა მსოფლიოს რამდენიმე ქვეყანაში, მათ შორის საქართველოში მცხოვრებ შიიტ მოსახლეობაში. განსაკუთრებით სოფელ გომბორში, თბილისსა და სხვა მუსლიმებით დასახლებულ პუნქტებში.
ამ დღესასწაულს ხშირად მიაკუთვნებენ  მუსლიმური დღესასწაულების რიგს, მაგრამ მას არ აქვს პირდაპირი კავშირი ისლამთან. ნოვრუზი არის ახალი წელი მზის კალენდრით, რომელიც ემთხვევა გაზაფხულის ბუნიობას. ის აღინიშნება მზის კალენდრით ფარვარდინის თვის პირველ დღეს, ხოლო გრიგორიანული კალენდრით, 21-22 მარტს. წელს გამონაკლისი იყო ნაკიანი წელიწადის გამო და აღინიშნა 20 მარტს, 8 საათსა 14 წუთსა და 27 წამს. მოგეხსენებათ დროის ზუსტ გამოთვლას ამ დღესასწაულისა დიდი მნიშვნელობა აქვს.