მინდოდა დამეწერა

აი როგორც იქნა გადავწყვიტე დამეწერა იმ არარსებულ ემოციებზე, რომელსაც ეხლა განვიცდი. თანაც მშვენიერი მიზეზი მაქ არ გამაჩნდეს არანაირი ემოცია. მე ხო დღეს მაღლივში ვიმყოფებოდი, სადაც თვით ზე ემოციური და ექსპრესიული ადამიანებიც კი დამუნჯებულ, ჩამქრალ ვულკანებს ემსგავსებიან.

ალბათ გიკვირთ ჩემი გენიალური აზრების კვლავ აღმოჩენა იმ საოცარი ბლოგის “ფურცლებზე”, რომლის არსებობა დიდი ხანია დაგავიწყდათ.

ბარიერი სახელად ”განსხვავებულობა”

მივდიოდი უმისამართოდ, არ ვიცოდი რაზე ვფიქრობდი , საით მიმაქროლებდა უკიდეგანო ფიქრთა მორევი, რომელიც იმ წუთში ჩემს თავში ცუნამივით ბორგავდა და ტრიალებდა.

მივდიოდი და ვფიქრობდი: რა განსხვავებულია ის ყველაფერი რაც ჩემს გარშემო არსებობს, რა განსხვავებულია ცხოვრება სხვა ადამიანების ხედვაში…

ვფიქრობდი რა განსხვავებუად კიდევ უფრო ვრწმუნდებოდი ჩემს განსხვავებულებაში…

ნაბიჯს კიდევ უფრო ვუჩქარებდი და მასთან ერთად სუნთქვა მიჩქარდებოდა, სისხლი თავში ადიოდა და ტვინს აიძულებდა უფრო გამალებით ემუშავა. ირგვლივ არ ვიყურებოდი, კონკრეტული მიმართულება მქონდა არჩეული, რომელიც არ ვიცი საით მიდიოდა, უკიდეგანო იყო ჩემი გზა, ისევე , როგორც ჩემი აზრები.