ჩვენ ერთმანეთს ვჭირდებით !

ჩვენ ადამიანები თითქმის ყოველთვის უკმაყოფილონი ვართ ჩვენი ცხოვრებით და არ ვაფასებთ იმას რაც გვაქვს, რაც ჩვენთვის ძალიან ძვირფასია. დიახ ეს რეალობაა, რომელსაც ვერ გავექცევით.  ხშირ შემთხვევაში ეს ყველაფერი ძალიან ცუდ სახეს იღებს და ადამიანში ადამიანურ თვისებებს კლავს. აქრობს გრძნობებს, ემოციებს და ადამიანს რობოტად აქცევს, რომელმაც ეგრეთწოდებული ”თასკები” უნდა შეასრულოს.  – ეს ყველაფერი რატომ ? იმიტომ ,რომ ჩვენ გვავიწყდება, რომ იმითაც კმაყოფილები უნდა ვიყოთ, რაც გაგვაჩნია, რადგან არსებებონენ ადამიანები, რომლებიც ჩვენზე ბევრად უარეს მდგომარეოაში იმყოფებიან. მათ ხალხი ”უნარშეზღუდულებს” უწოდებს, რასაც მე არ ვიზიარებ, ბევრი ფიზიკურად ჯანმრთელი ადამიანი უფრო უნარშეზღუდულია, ვიდრე ასეთი ადამიანების დიდი ნაწილი. მათ ბევრი ჩვენგანისგან განსხვავებით აქვთ წრფელი გრძნობები, ნათელი სული და უზომოდ მოკაშკაშე, მუდამ ბავშვური , იმედით სავსე თვალები. მათ არ იციან ამა ცხოვრების საშინელი კანონი, რომელიც ბევრ ჩვენგანს გვაიძულებს გავხდეთ ისეთები, როგორიც საზოგადოების უმრავლესობაა, ანუ ? – პირქუშნი, საკუთარი პრობლემებით დამძიმებულნი , არაგულწრფელნი და არაემოციურნი. მე მესმის ეს არაა ჩვენი ბრალი, ეს ცხოვრებამ მოიტანა, მაგრამ ისიც მესმის, რომ საზოგადოებამ აუცილებლად უნდა შეცვალოს საკუთარი დამოკიდებულება ასეთი ადამინების მიმართ. მათ ხომ არაფერი არ დაუშავებიათ, ისინი ისეთი უცოდველები არიან, როგორც ჩვენ დაბადებისას.. განა შეიძლება არ დაეხმარო ასეთ ადამაინს? განა შეიძლება ზურგი აქციო ? ან კიდევ უარესი დასცინო და მისი წრფელი ბუნება შეურაწყო? –  პირიქით მათი დახმარებით გამოწვეული სიხარული უნდა გვივსებდეს გულს, მათი უმანკო მზერა ჩვენთვის სტიმულის მომცემი უნდა გახდეს.  ჩვენ შეგვიძლია მათგან ბევრი რამე ვისწავლოთ, დავფიქრდეთ ცხოვრებაზე და მივხვდეთ რა არის მართლა ღირებული და რა არა. როგორ უნდა მოვიქცეთ და როგორ წარვმართოთ ჩვენი ცხოვრება. ერთხელ და სამუდამოდ ამოვძირკვოთ შეცოდება მათ მიმართ და შევხედოთ, როგორც თანასწორ ადამიანებს… მათი დანაშაული  არ არის ფიზიკური თუ გონებრივი ნაკლი, მათი დანაშაული არ არის მშობლების მიერ მათი მიტოვება….. ისინი ისედაც მძიმე პირობებში ცხოვრობენ და მოდით ჩვენ ნუღა მივაყენებთ ზიანს ჩვენი საქციელით… შეიძლება სიტყვიერად არაფერი ვუთხრათ ცუდი, რაც მათ გულს ატკენს, მაგრამ შეიძლება ისეთი ზიზღით შევხედოთ, რომ მათ თავი დამნაშავედ იგრძნონ, იმისთვის, რომ ისინი არსებობენ, ეს კი საშინელებაა… ისინი ხომ მგრძნობიარენი არიან, ამიტომ ჩვენი ყოველი ქმედება გულთან ახლოს მიაქვთ….. და ბოლოს არავითარი ბარიერები, არავითარი დამაბრკოლებელი წინაღობა არ უნდა არსებობდეს ჩვენსა და მათ შორის.. შევიყვაროთ  და მივიღოთ ისეთები როგორებიც არიან, ბოლოს და ბოლოს ჩვენ მათზე მეტი ნამდვილად არაფრით არ ვართ…..

იხილეთ ამ თემაზე პოსტი:  peoplle.wordpress.com

Advertisements